کد مطلب:106802 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:161

[صفحه 496]

از نوف بكالی نقل شده است كه گفت: شبی امیرمومنان را دیدم كه از بستر خود بیرون آمده و به جانب ستارگان نظر می كند و می فرماید: بكالی، به كسر باء، منسوب به بكاله نام روستایی از روستاهای یمن است، رامق: ناظر، بیدار، عریف: كسی كه با مامور دولت همكاری می كند و راز مردم را به او می گوید، (ای نوف! خوابی یا بیدار؟ عرض كردم: یا امیرالمومنین بیدارم. فرمود: ای نوف خوش به حال پارسایان دنیا كه به آخرت دل بسته اند، آنان كسانی هستند كه زمین را فرش، و خاك زمین را بستر، و آب آن را نوشیدنی گوارا قرار داده و قرآن را پیراهن و دعا را جبه خویش ساخته اند، و به این ترتیب به روش حضرت مسیح (ع) دنیا را از خود دور كردند. ای نوف، داوود در این وقت شب از جا بلند شد و گفت: این ساعتی است كه در آن ساعت بنده ای درخواست نمی كند مگر این كه روا می گردد. جز آن كسی كه عشر بگیر، یا خبرچین حكومتیان، گزمه و فراش حكومتی یا نوازنده ساز (تار و تنبور) و یا دهل زن باشد). (بعضی گفته اند: عرطبه یعنی دهل، و كوبه یعنی تار و ساز). بیرون رفتن امام (ع) در آن وقت به همان جهت است كه از حضرت داوود (ع) نقل كرده است و نیز از آن رو كه وقت آزادی است برای

توجه و اندیشیدن درباره ی آفرینش آسمانهاو آراستگی آنها، سپس پارسایان در دنیا را با شش ویژگی به منظور پیروی دیگران از آنان معرفی فرموده است: 1- زمین را فرش خود قرار داده اند. 2- خاك زمین را بستر خود قرار داده اند. 3- آب زمین را شربتی گوارا دانسته اند، و اینها از لوازم پارسایی آن افراد در برخورداری از دنیا و چشم پوشیدن با میل و رغبت از آن است. 4- قرآن را شعار (جامه ی زیرین) خود ساخته اند. 5- دعا و درخواست را دثار (لباس روپوش از قبیل جبه و عبا) قرار داده اند لفظ: شعار را برای قرآن از آن رو استعاره آورده است كه آنان پیوسته در حال آموزش آن و درك مقاصد قرآنند همانند لباس زیرین كه همراه بدن است. و لفظ دثار را از آن جهت استعاره آورده است برای دعا، كه آنان خود را به وسیله ی دعا از عذاب خدا و سختیهای وارد بر ایشان نگه می دارند، همانطوری كه شخص به وسیله ی لباس روپوش از سرما و امثال آن خویشتن را حفظ می كند. 6- بریدن آنان از دنیا، یعنی آنان با این ویژگیها دنیا را با كمترین مقدار نیاز همچون حضرت مسیح (ع) از خود جدا ساخته اند. و به پا خاستن آن بزرگوار در نیمه ی دوم شب از آن جهت بود كه در آن هنگام امید اجابت می رود به دلیل ا

ین كه نفس انسانی از سرگرمی به كارهای محسوس روزانه فارغ است و پس از خواب، توجه فراوان به آستان ربوبی دارد و آماده ی پذیرش الطاف خداوندی است، و اما آن افرادی را كه استثنا فرموده است به خاطر ارتباطشان با گناه است كه دلهاشان را از قبول رحمت پروردگار بازمی دارد.

صفحه 496.